Rozdział I

"Zapisu bólu w jednym obszarze pamięci nie można zapisać zapisami szczęścia w innych"

                      Wróciła do domu z uśmiechem na twarzy. Alex zawsze umiał ją pocieszyć, a ton jego głosu zmiękczał jej serce, dlatego też nie potrafiła się długo na niego gniewać. Wiedziała, że jego cała ta sytuacja również męczy, więc postanowiła że przestanie wspominać mamę.
Ale przecież nie jest łatwo zapomnieć o osobie, którą kochało się przez 18 lat, od której dostało się życie i nauczyło się jak żyć. Został jej jedynie żyć wspomnieniami i marzeniami, które są nie do zrealizowania i zdawała sobie z tego sprawę. Gdy zamykała oczy, widziała jak stoi obok niej i obejmuje ją ramieniem. I nagle znika. Myślała, że po śmierci kogoś tak bliskiego, powinno się czuć jego obecność, że nie odszedł, a nadal jest w sercu.
Ona czuła pustkę.
- Gabi! Zejdź na kolację! Marina przyszła! - usłyszała zza drzwi głos taty.
- Już!
Weszła do pokoju gościnnego, gdzie Marina i jej ojciec już siedzieli przy stole.
- Szpinak?! Znowu? Przecież był niedawno, a zresztą ty...- spojrzała na Ninę, bo tak zdrobniale na nią mówią, i uśmiechnęła się - nienawidzisz szpinaku!
- Dziś postanowiłam zjeść z wami. - uprzejmie odpowiedziała - Może polubię...
Gabriella i jej tata wymienili się spojrzeniami, które mówiło, że to jest niemożliwe. Usiadła do stołu i pokroiła sobie naleśnika z farszem ze szpinaku i polała sosem czosnkowym. Włożyła kęs do ust i przełknęła. Kolacja trwała w najlepsze, tata z Mariną dużo rozmawiali, niekiedy nawet śmiali się, co było rzadkim widokiem dla Gabrielli. Lubiła patrzeć na niego, gdy się uśmiechał. Wtedy był naprawdę szczęśliwy. Nie umiał udawać śmiechu jak ona, to nie było w jego stylu. Pod koniec kolacji zamierzała już iść do swojego pokoju, bo czuła znajome ssanie w żołądku, które oznaczało nagłe wymiotowanie. Wstała i dłużej się nie zastanawiając pobiegła do łazienki, nie zamykając za sobą drzwi. Zaraz za nią Marina.
- Gabi, musimy coś z tym zrobić. - zrobiła przerwę, aby potrzymać jej włosy - Myślałam, że to na tle nerwowym, a jeżeli to np. wrzody żołądka? Możesz umrzeć jeśli pękną, a to się ciągnie od miesiąca.
Jedźmy na pogotowie... prosimy cię.
- Ojciec ci kazał mnie przekonać? - powiedziała zdenerwowana.
- Nie tylko on się martwi. Już lepiej?
- Tak... - wstała, umyła buzię i wyszła z łazienki.
Poszła do pokoju, a z nią zaraz Marina. Weszła bez pukania.
- Prześladujesz mnie? Chcę być sama.
- Nikt nie chce być sam. Wiem coś o tym...
Gabrielli zrobiło się trochę głupio zważywszy, na to że Marina została wdową rok temu.
- To czego ode mnie oczekujesz? - zapytała spokojniejszym tonem.
- Jedźmy na pogotowie, tylko ten jedyny raz. Jeśli wszystko będzie dobrze, damy ci spokój...
- Czyżby na pewno? - zapytała z niedowierzaniem.
- Tak. Obiecuję ci to. - i kolejna obietnica złożona w dzisiejszym dniu, pomyślała Gabriella. - Przygotuję potrzebne papiery, a ty ubierz się. Zaraz wychodzimy - jej barwa głosu zmieniła się na bardziej szczęśliwą.
"Czyżby aż tak bardzo jej zależało na mnie?" to pytanie zadawała sobie dziesiątkami razy, podczas siedzenia w kolejce do lekarza.
" I jak, byłaś już u lekarza?" - dostała esemesa od Becky.
" Czekam, ale chyba zaraz wejdę i będzie po wszystkim. Zobaczą, że mi nic nie jest!"
" Mam taką nadzieję, trzymaj się słonko! ;* Jak wyjdziesz daj mi znać"
" Dziękuję!"
Gdy została zaproszona do gabinetu, jej ojciec chciał wejść z nią, ale Gabi za wszelkie skarby chciała być sama. Także jemu i Marinie pozostało czekać na zewnątrz.
- Dzień dobry, ty jesteś Gabriella Perez? - zapytał mężczyzna o oliwkowej skórze i ciemnych włosach. - Jestem David.
- Dzień dobry, tak. - zmieszała się, mówił bardzo szybko.
- Co dolega? - uśmiechnął się - Tylko proszę podać jak najwięcej szczegółów, bo jak widzisz nie mamy dużo czasu na jednego pacjenta - dodał uprzejmie.
- Od miesiąca codziennie wymiotuję, mam mdłości, zawroty głowy, ale to pewnie przez śmierć mamy.
- Zlecimy usg, być może to jakieś zatrucie. A.. jeśli chodzi o współżycie? Kiedy ostatnio było i czy z miesiączką wszystko jest dobrze?
- Tak ale zabezpieczamy się, miesiączki jako takiej nie miałam, było tylko plamienie. Ale to przez stres i w ogóle, ciążę można spokojnie wykluczyć - mówiła spokojnym tonem, bo była tego pewna.
- Nie możemy spokojnie jej wykluczyć. Nie wiem, czy wiesz, ale plamienie to najczęstszy objaw ciąży, do tego dochodzą huśtawki nastroju, mdłości... kiedy ostatnim razem kochałaś się z chłopakiem?
Gabriella zawstydziła się, nigdy wcześniej nie rozmawiała z żadnym mężczyzną na temat ciąży, miesiączki czy współżycia.
- To było na tydzień przed śmiercią mamy, czyli pod koniec maja...
- Chciałbym abyś zrobiła test. Idź do łazienki, instrukcja znajduje się na ulotce, ale zapewne wiesz co trzeba zrobić. Nie stresuj się, chcemy jedynie wykluczyć tą opcję. Nie zawsze to musi oznaczać ciążę. - na koniec uśmiechnął się, ale Gabriella poczuła się nieswojo.
Weszła do łazienki, szybko zamknęła za sobą drzwi i rozpoczęła opakowanie testu ciążowego. Zapoznała się ogólnie z instrukcją i zrobiła wszystko krok po kroku. W jednej ręce trzymała test, a w drugiej próbowała napisać esemesa, choć było to bardzo trudne, ze względu na trzęsącą się od strachu rękę.
" A co jeśli to ciąża?" - nie patrząc na test napisała do Becky.
Czekała minutę, w ważnych sprawach Becky zawsze szybko odpisywała, a teraz jakby zatkało ją.
" Zabezpieczasz się... bądź spokojna :)" - tylko tyle? pomyślała.
I zamarła.

~*~

- Nina, ja czuję, że nie jestem dobry w te klocki. Jak była Paulina, to ona się tym wszystkim zajmowała i było cudnie, a teraz... nawet córki nie umiem przekonać do lekarza. - włożył twarz w ręce.
- Adam, słuchaj! Nie możesz się teraz poddać. Jesteś jej ojcem... Ja postaram się być dla niej jak druga mama, wyjdzie z tego. - położyła rękę na jego umięśnionym ramieniu.
- Dziękuję, że chcesz mi pomóc. - uśmiechnął się do niej - Ale mam inne plany co do niej.
- Nie teraz, teraz musi być z tobą, a ty chcesz uciec od problemu. - wzięła swoją dłoń.
- Spieprzyłem wszystko, wystarczy na nią popatrzeć, ciągle jest smutna, a ja nie potrafię pocieszać ludzi. To prędzej ona by mnie pocieszyła...
- Masz śliczną, mądrą córkę, która niedawno straciła matkę! Ty myślisz, że ona będzie skakała po łące i śpiewała? Ty też byś tak robił? Ogarnij się!
Te słowa Adamowi zapadły głęboko w głowie.

~*~ 

"Becky... cholera, co ja im powiem..." - nawet nie widziała co pisała przez łzy.
"OMG! Matko już jadę do ciebie, jesteś na Street Doughtery?"
" Tak..."
Wyszła z łazienki cała zapłakana, jej tusz dosłownie lał się po policzkach, a po kreskach malowanych kredką nie ma ani śladu. Lekarz widząc ją znał już odpowiedź. Sięgnął po chusteczki i podał całe opakowanie Gabrielli.
- I co teraz? - jedynie na tyle było ją stać.
- Będzie trzeba prowadzić leczenie przez całą ciążę, jeżeli chcesz dotrzymać ją...bo jest i taka opcja, ale znam kobiety, które do dziś czują żal, że to zrobiły. Niektóre nie wytrzymały psychicznie...
- Ale, że pozbyć się dziecka? I nikt by się o nim nie dowiedział? - zapytała zaciekawiona.
- Jesteś już pełnoletnia? Bo jeśli tak, to nie potrzebujemy podpisu rodziców... Ale przemyśl to, nie rób nic pochopnie, to jest małe dziecko, życie... - zaczął żałować, że podał taką propozycję.
- Jaka ja jestem nie odpowiedzialna! Idiotka ze mnie! Co powiedziałaby mama... - i znowu wpadła w płacz.
- Nie jesteś pierwszą nastoletnią matką i nie ostatnią. Inne dziewczyny dają radę, ty też dasz, tylko uwierz w siebie. Ja muszę ci dać skierowanie do ginekologa. Trzeba odbyć tą wizytę jak najszybciej, postaram się żeby to było jutro.
- Jutro? - w jej głowie wszystko odbijało się echem.
- Dla dobra dziecka, i twojego. - powiedział stanowczo.
- Dobrze - chciała już być jak najszybciej w domu.
- Prosiłbym abyś przyszła jutro do mnie jeszcze porozmawiać. Mogłabyś?
- Tak, tak. - powiedziała nie koniecznie rozumiejąc na co się zgadza. To dzieje się tak szybko.
- W takim razie masz mój numer - podał jej wizytówkę - Dzwoń kiedy tylko chcesz.
Gabriella wstała i zmierzła ku drzwiom.
- Dziękuję za wszystko. - powiedziała siląc się na w miarę spokojny ton.
- Do widzenia, Gabriello.
Wyszła widząc zaciekawione twarze Niny, taty i Becky.